عادت، وابستگی، اعتیاد

یه گوشه ی استخر نشسته بودیم و با مسعود درباره ی عادت و وابستگی و اعتیاد حرف میزدیم، اونقدر گفتگوی طولانی ای شد که که موهای سرمون که از آب بیرون بود کامل خشک شده بودندند و اولین باری بود که هدر رفتن وقت استخر برام اهمیتی نداشت.

از اونجایی این گفتگو شروع شد که بعد از برگشتن از قسمت عمیق به مسعود گفتم یا من دیگه پیر شدم یا سیگار کار خودشو کرده؛ تا همین دو سال پیش بود که دست کم هفته ای سه روز استخر میرفتم و هر دفعه کمتر از هزار تا هزار و پونصد متر شنا نمی کردم. بعد از صد متر شنا برگشتم پیش مسعود وقتی دست گذاشت رو قلبم گفت انگار موتور گازی اون تو روشن کردن :/ یک سالی میشد که کم کم بدنم شروع به ضعیف شدن کرد. خب تقریباً پنج سال سیگار کشیدن داشت خودشو نشون میداد؛ ولی من فکر میکنم این همه ی قضیه نیست. مهم تر از همه انگیزه ست. حتی خود سیگار کشیدن هم انگیزه میخواد، گاهی برای سیگار کشیدن لازمه که بخوری. ولی کاملاً واضحه که انگیزه ها هم میتونن ضعیف بشند.

خب توی این سال ها سیگار جایزه ای بوده برای که خودم برای اتمام کارهایی که ازش لذت نمی بردم به خودم دادم. سیگار کشیدن با بیشترین لذت برای من شروع شد و کم کم لذتش رو برای من از دست داد. در واقع این فرایند اعتیاد با ترتیب برعکس برای من اتفاق افتاد، از اعتیاد شروع شد و به عادت ختم شد. خب بعضی ها اسم همین "از دست دادن لذت" رو میذارن اعتیاد، چون باعث میشه دنبال چیزایی بری که بهت لذت میدن. ولی این پایانشه، رفتن از یه مرحله به مرحله ی دیگه انگیزه میخواد.

اینکه وقتی از یه کاری لذت میبریم انجامش میدیم، چیز عادی ای هست؛ ولی چرا وقتی دیگه از چیزی لذت نمی بریم و با نبود اون هم هیچ مشکلی برامون پیش نمیاد به اون کار ادامه میدیم؟ من فکر میکنم عادت میتونه خطرناک تر از اعتیاد باشه؛ زمانی که به چیزی وابسته میشیم بودن اون یا به ما لذت میده یا درد ما رو کمتر میکنه، ولی وقتی از این مرحله میگذریم و هیچکدوم از اینا رو دریافت نمیکنیم فقط "عادته" که برای ما مونده که نه به ما نمیده نه دردی از دردای ما رو کم نمیکنه. همیشه توی زندگی وقتی توی مسیری ادامه میدیم، اگه اون مسیر طولانی بشه، چه سخت باشه و راحت، چه خوب باشه و بد، چه ازش لذت ببریم یا نه آخر سر به همه چیزش عادت میکنیم.