خالی

من خالی ام؛ از هرچی که فکرش رو بکنید. نمی خوام از پوچی کلیشه ای بگم. اما یه حالتی هست که نوشتن نمی تونه اونو برسونه. فک می کنم اسم "خالی" براش مناسب تر باشه. وقتی که خالی هستی چیزی برای خوشحال شدن یا ناراحت شدنت وجود نداره، کاری نمی کنی، بعضیا بهش می گن تنبلی؛ نه، من دوس دارم از وقتی که بیدار می شم تا وقتی که دوباره می خوابم مشغول کاری باشم، نه برای پول، فقط برایِ خودِ کار. یه سری ها اسم "ژاپنی" رو روت می ذارن، ولی فکر می کنم ژاپنی هام دچار مشکل "خالی" هستند، وگرنه ملی گرایی و زحمت برای یه تیکه خاک خودش پوچ تر از "خالی"یه.

این "خالی" پر شدنی نیست، فقط وقتی اونقدر کار می کنی نمی ذاری این "خالی" رو حس کنی. "خالی" یک چیزیه که نمیشه نوشتش، چون این "خالی" میگه ننویس، چون نمی تونی؛ هرچقدر هم که بنویسی "خالی" یک چیزی شبیهِ هیچیه. این "خالی" جایی شروع میشه که تک تک حس هات، حرف هات، کارات، آرزو هات، و هرچیزی که لازمه ی زندگیه "بی رنگ" می شه.

همین.